Weer (het wordt een slechte gewoonte) geen tijd om een verslagske te schrijven ... zodus ...
tussentotaal 2007 : 4.293,83 kmVandaag weer eens op baan na een weekje rust. Had donderdag ook graag gereden in Hollain, maar ik wou bewust mijn knie laten rusten na de pijnlijke tocht vorige week in Wijtschate. Om de pijn wat te verzachten of te vermijden, had ik vandaag mijn knie-brace aangetrokken. Die brace zou er moeten voor zorgen dat de knieschijf meer ondersteund wordt, waardoor er minder speling op zit. Dit vermijdt de wrijving en zou de pijn in principe moeten verminderen... We zouden wel zien...
Afgesproken met John om hem op te pikken in Avelgem en zo gezegd, zo gedaan... Na folders uitgedeeld te hebben en affiches te hebben opgehangen, kwam ondertussen ook Steven toe. Na een tijdje wachten zagen we dan uiteindelijk ook Yoerik en Pascal. Tegen dat we allemaal ingeschreven waren kwam ook Wouter erbij... Dus met een schoon bendeke gestart. Ook Lichterveldenoare en Jodi startten samen met ons.
Het begin zorgde direct voor het jojo-gevoel dat ik vorige week ook had. Bij de eerste beklimming reed ik direct op mijn geheel eigen (traag) tempo naar boven om mijn knie niet helemaal naar de z*k te rijden. Eenmaal de afdaling kon ik mij weer goed uitleven. Ik haalde hier Lichterveldenoare bij en in... Hij is duidelijk niet de rapste als het naar beneden gaat...
Na de eerste beklimming gingen we weer verder van de Kluisberg. We wisten het op voorhand, het zou een vlakkere tocht worden dan vorig jaar, maar met meer offroad... Zoals het geregend had, zou het wel eens kunnen zijn dat het hier en daar efkes een beetje smerig zou zijn. Dit donkere vermoeden zou later ook werkelijkheid worden.
Tot aan de eerste bevoorrading werd er op een redelijk tempo gereden. Ik moest hier en daar wel eens goed "doorterten" om bij te blijven. Ook Steven leek het moeilijk te hebben. Hij had blijkbaar iets te laat uitgezet gisteren... Hij moest er nog inkomen, dat was duidelijk. Wouter, Pascal en Yoerik, die reden goed, zoals veelal het geval is. John leek op zijn eigen tempo mee te peddelen met de rest, blijkbaar zonder problemen.
Via Amougies, Anseroeul, Chemin D'Hollaye, Orroir, Escanaffles en dergelijke meer kwamen we weer bij de Kluisberg terecht. Door het feit dat het redelijk plat was, gaven we hier en daar wel eens goed door, met alle gevolgen van dien. We hadden immers de kluis nog te verteren in de laatste kilometers.
Via het gekende stuk oude spoorweg van Escanaffles richting Amougies... Hier werd het ploeteren, maar aangenaam ploeteren, overal nog berijdbaar, nergens echt hele grote problemen... Blijkbaar waren er wel al velen aan het foeteren op de moze, tja, het wordt winter hé.
Achter deze strook stond het Kluisbos ons weer toe te lachen. John en ik gingen er weer van uit dat de bevoorrading aan den toren zou zijn, dus zei ik tegen John dat hij
daar maar moest wachten op mij. Mij knie zou mij nu echt wel zeker parten gaan spelen eenmaal het klimwerk echt zou moeten beginnen. Soit, nie plooien en zeker niet forceren...
Eerst nog bevoorrading en dan helemaal naar boven... Op 't gemakske dus... John reed efkes voor mij totdat ik hem tegen de grond zag gaan... Een borduurke nie gezien... tegen het einde van de single-track beklimming was er enen op het foeteren op John... Blijkbaar niet rap genoeg, amaai zunne. Zo opjagen op een zondagochtend, da is toch ook niet nodig...
Na deze klim dan maar verder naar den Toren, deze lukte nog goed om te verteren. Daarna weer dalen tot aan de parking aan de Palace... De parking naar beneden den dan via de straat weer omhoog... kwestie van wa hoogtemeters te doen. Dan maar afdalen via een singletracksken waar ik ook de grond kuste... Het was precies zwarte zeep, amaai... Nog effen verder dalen en dan weer een klimmeken... Het bleef dalen en klimmen tot precies in het ondeindige... Dan uiteindelijk de laatste van den tocht... De Pensemont... Dit vind ik persoonlijk een schitterende klim! Ik doe die graag, eerst langs den tarmac en dan het bos binnen om het laatste stuk van de klim te vervolledigen! Nu leek hij wel iets langer dan anders, maar ja... Het einde naderde...
Na de klim werd het nog een tijdje draaien en keren in het bos, schitterend stuk! Hier toch velen tegengekomen die fameus op hun tandvlees zaten en aan het kraken waren. Ikzelf moest nog even de pijn verbijten, maar het zou wel lukken... In de laatste afdalingen nog eens de ketting op de grote plateau gegooid en de pees erop gelegd en plots was den arrivée daar, vlugger dan ik verwacht had !
Nu, wreed content dat ik hem gedaan heb, en nog veel contenter dat den knie het goed uitgehouden heeft...
Allez, op naar volgende week in Bruyelle...
bron : blog Rock Rider
0 Comments:
Post a Comment